Geboren te Testelt op 21 oktober 1888 als zoon van Isidorus Van der Borght (geboren in Testelt op 17 september 1867 en overleden te Veerle op 5 augustus 1928) en van Maria Anna Angelica Milis (geboren te Herselt op 11 mei 1864 en overleden te Veerle op 23 november 1916). Franciscus was van beroep landbouwer, ongehuwd en hij woonde met zijn ouders aan de Haanven 46 (Oude Geelsebaan) te Veerle (nu Veerle-Laakdal).

Hij deed zijn militaire dienstplicht als milicien van de lichting 1913.
Tijdens de mobilisatie op 1 augustus 1914 werd hij toegevoegd als soldaat Tweede Klasse bij het 2^de Regiment Karabiniers. Hij stierf voor het vaderland op 26 augustus 1914 te Berg, nabij de grens met Tildonk. Op die dag woedde het gevecht rond Kampenhout-Sas op zijn hevigst. Deze slag was het gevolg van de Eerste Uitval van het Belgische leger vanuit Antwerpen. Hij werd eerst begraven op de gemeentelijke begraafplaats te Berg om via de begraafplaats te Wespelaar zijn uiteindelijke rustplaats te kennen aan de Brusselse Steenweg te Veltem-Beisem op het Belgisch Militair Kerkhof. (graf nº 205).

Na de oorlog kende het Ministerie van Landsverdediging hem postuum de Zege- en Herinneringsmedaille toe, het Kruis van Ridder in de Orde van Leopold II met palm en het Oorlogskruis met palm. De eretekens werden aangenomen door zijn broer Lodewijk, die te Schoot bij Tessenderlo woonde.