Geboren te Buken op 15 december 1882 als zoon van Henricus Lanciers (geboren te Buken op 28 december 1859 en overleden te Antwerpen na 1920) en van Joanna Maria Arnouts (geboren te Brussel op 12 juni 1864). Zij was de dochter van Isabella Arnouts en waarvan de vader niet is gekend. Van beroep was Joannes, bakker. Hij was gehuwd met Alice Jorissen, geboren op 9 augustus 1891. Samen hadden ze 3 kinderen en woonden ze in de Gasfabriekstraat (nu Jean Preckherstraat) in Vorst. Na de oorlog verhuisde hij naar de Sint-Dionysiusstraat 327 eveneens in Vorst.

Hij deed zijn militaire dienstplicht als milicien van de lichting 1903.
Tijdens de mobilisatie op 1 augustus 1914 werd hij als soldaat Tweede Klasse toegevoegd aan het 6^de Linie Regiment, dat tijdens de mobilisatie gekazerneerd lag in het fort van Kessel bij Lier. Bij de val van de fortengordel rond Antwerpen op 10 oktober 1914 werd hij aan de Belgisch-Nederlandse grens opgepakt en meteen op transport gezet naar het interneringskamp in Zeist, Nederland. Hij werd vanuit Zeist gerepatrieerd op 17 december 1918 en toegevoegd aan het 4^de bataljon van het 4^de Linie Regiment. Vanuit de 4^de Linie demobiliseerde hij op 1 februari 1919.

In een brief, die hij na de oorlog aan het Ministerie schreef om een gevangenisstreep te bekomen, leest men zijn verhaal van gevangenneming :

"Op het ogenblik dat het fort te Lier werd gebombardeerd, lag ik in de loopgraven voor het fort aan de kant van de rivier de Nete. Bij de grote ontploffing stond alles dadelijk in brand en gaf commandant kapitein Van Zeebroeck het bevel tot terugtrekking. Bij het naderen van het fort werd de vuurzee zo hevig dat ik moest schuilen in een voorbunker. En op dat moment geraakte ik gekwetst omdat de kolf van mijn geweer verstrikt geraakte tussen mijn benen. In het begin was de pijn nog draaglijk maar als gevolg van de lange terugtrekking werd ging het van kwaad naar erger. En als dat nog niet genoeg was, werden we samen met kapitein Van Zeebroeck aangevallen door Duitse Ulanen, die ons dwongen om naar Nederland te gaan. Mijn kwetsuur die ik had opgelopen in Lier, kon ik nu laten verzorgen in het Sint-Elisabeth-hospitaal in Amersfoort."

Ondanks zijn mooie uitleg werd hem door het Ministerie van Landsverdediging alleen de Zege- en Herinneringsmedaille toegekend.