Geboren te Kampenhout-Berg op 13 augustus 1881 als zoon van Ferdinandus Joannes Van der Weyden en van Catharina Vanden Brandt (die reeds voor het begin van de oorlog was overleden). Hij was op 1 maart 1905 te Elewijt gehuwd met Maria Elisabeth Bautmans (geboren te Elewijt op 20 juli 1881), dochter van Joannes Marcelis Bautmans en van Maria Rosalia Buls en samen hadden ze 6 kinderen. Het gezin woonde in de Kampenhoutse Weg nº 5 te Berg-Bulsom. Hij overleed te Berg op 9 maart 1951.

Hij deed zijn militaire dienstplicht als milicien van de lichting 1901.
Tijdens de mobilisatie op 1 augustus 1914 werd hij als vrijwilliger met premie en als soldaat Eerste Klasse ingelijfd in het 3^de Regiment Jagers te Voet, die gekazerneerd lagen in Kontich. Op 24 september 1914 werd hij tijdens de val van Antwerpen gewond en werd hij overgebracht naar het hospitaal van de Jezuïeten te Antwerpen. Na zijn revalidatie werd hij onbekwaam verklaard voor velddienst en werd hij meteen naar huis gestuurd. Maar door de grote verliezen, waarmee het Belgisch leger te maken kreeg, werd hij op 7 november 1917 terug opgeroepen voor een bijkomend medisch onderzoek. Daaruit bleek, dat hij niet geschikt was voor het 'frontwerk', maar zeer geschikt was om te worden ingeschakeld bij de werkerstroepen van de Genie. Door deze conclusie werd hij naar Rouen in Frankrijk gestuurd, waar hij het werkerskorps van de Genie vervoegde. Na de wapenstilstand kreeg hij op 3 februari 1919 vanuit Bec-Hellouin, een Frans dorpje in het departement Eure, van Ministerie van Binnenlandse Zaken een vrijgeleide om naar het vaderland terug te keren. Hij werd bij zijn terugkeer opgevangen in het Centrum voor Oorlogsinvaliden te Etterbeek. Van daaruit demobiliseerde hij op 18 juli 1919.

Na de oorlog bedacht het Ministerie van Landsverdediging hem met de Zege- en Herinneringsmedaille.