Geboren te Nederokkerzeel op 26 oktober 1888 als zoon van Joannes Baptist Gielens (geboren in Nederokkerzeel op 18 juli 1852 en aldaar overleden op 20 februari 1939) en van Maria Elisabeth Van Campenhout (geboren op 13 juni 1855 te Nederokkerzeel en er overleden op 24 februari 1939). Josephus overleed in Nederokkerzeel op 30 januari 1967. Hij was gehuwd met Maria Virginia Mommens (geboren te Berg op 16 september 1889 en daar ook overleden in 1982). Zij was naaister van beroep en de dochter van Viktor Prosperius Mommens en Petronella Paulina Behets. Joseph en Virginie woonden samen met hun vier kinderen in de Dorpstraat 17 te Nederokkerzeel. Josephus Constantinus Gielens was veldwachter in Nederokkerzeel.

Hij deed zijn militaire dienstplicht als milicien van de lichting 1906.
Tijdens de mobilisatie op 1 augustus 1914 werd hij als korporaal toegevoegd aan het 9^de Linie Regiment. Hij werd op 7 augustus 1914 in Wandre krijgsgevangen genomen en werd meteen weggevoerd richting Duitsland. Eerst kwam hij terecht in het krijgsgevangenkamp Münster-Holden. Vervolgens verhuisde hij naar kamp Friedrichsfeld in Münster-West om uiteindelijk te belanden in het 'Kriegslager' van Soltau. Op 12 december 1918 werd hij gerepartrieerd naar België en werd hij ondergebracht in het Centrum voor Oud-Militairen in Leisele. Van daaruit demobiliseerde hij op 15 mei 1919.

Na de oorlog werd hij door het Ministerie van Oorlog bedacht met de Zege- en Herinneringsmedaille en Oorlogskruis zonder palm en één frontstreep.

De gevangenneming

In antwoord op uw schrijven laat ik u weten als dat ik mij met mijn kompagnie onder de bevelen van de kommandant Van Deun op 5 augustus te Wandre bevond, waar wij in de voormiddag wierden aangevallen door de Duitsers, maar ze wierden teruggeslagen. Tegen de avond moest ik met een sectie gaan post vatten een honderd meters vooruit in een kleine loopgracht achter een haag. Rond 11 's nachts wierden wij terug aangevallen en die slag duurde tot 's anderdaags 's morgens 5 uren voor dat zij de loopgracht hadden kunnen veroveren, waar zij alsdan alles uitmoorden. Ik was gans alleen achteruit geraakt zo ongeveer 450 meters, tot aan een pachthof, waar ik nog 19 soldaten van het 11de Linie Regiment aantrof.

Wij werden als dan te samen langs de kleine vensters door de stallingen van het pachthof gestuurd zolang de Duitsers ons met duizenden hadden omsingeld. Ze staken de stallingen in brand en wij zagen ons verplicht ons over te geven, zo niet wierden wij levend verbrand. De kommandant Van Deun en de twee sergeanten die mijn sectie aanvoerden zijn daar gevallen.