Geboren te Nederokkerzeel op 24 augustus 1883 als zoon van Henricus Vanhalle en van Anna Maria Virginia Duquesne. Hij was metser van beroep. Hij huwde met Maria Leonia Ryckmans. Na de oorlog ging hij in Erps-Kwerps wonen, waar hij ook overleed op 30 april 1949.

Hij deed zijn militaire dienstplicht als milicien van de lichting van 1904.
Hij werd tijdens de mobilisatie op 1 augustus 1914 toegewezen als soldaat Tweede Klasse bij het 1^ste Regiment Karabiniers. Op 12 oktober 1914 werd hij overmand door een ernstige ziekte, die er zelfs voor zorgde, dat hij op 11 december 1914 zonder soldij huiswaarts werd gestuurd. Op 1 november 1917 werd hij terug opgeroepen en diende hij zich te begeven naar het opleidingscentrum Auvours in de Franse gemeente Champagné, een 12 kilometers te oosten van Le Mans. Via de 'troupes des étappes' die gelegerd waren in Saint-Folquin, een gemeente in het Franse departement Pas-de-Calais in het arrondissement Saint-Omer, werd hij op 9 november 1917 terug naar het Belgisch front gestuurd bij de 61^ste C^ie van de hulptroepen van de Genie. Hij demobiliseerde vanuit de 71^ste C^ie van de hulptroepen van de Genie op 31 juli 1919.

Na de oorlog kreeg hij van het Ministerie van Landsverdediging voor bewezen diensten de Zege- en Herinneringsmedaille, het Oorlogskruis en 4 frontstrepen opgespeld.

In het Belgisch leger vond in de vroege lente van 1915 een grootscheepse hervorming plaats. De alleroudste werktroepen (travailleurs) mochten verder naar achter, verder van het front verwijderd. Maar in de slotzin stond dat deze compagnies als achterhoede mochten beschouwd worden maar dan wel van hun eigen legerdivisie. Ze werden dus uitdrukkelijk niet weggehaald uit het veldleger. Wel integendeel. Ze konden desgevallend later ook weer ingezet worden als gevechtseenheden, mocht de situatie zich daartoe noodzaken.