Geboren te Buken op 19 maart 1886 als zoon van Joseph Van Loock en Theresia Melania Vanden Bosch. Hij woonde in de Otletstraat n° 61 te Anderlecht (Kuregem). Hij was schoenmaker.

Hij deed zijn militaire dienstplicht als milicien van de lichting 1906.
Tijdens de mobilisatie op 1 augustus 1914 werd hij als soldaat Tweede Klasse toegevoegd aan het 3^de Regiment Jagers te Voet. Op 25 oktober 1914 werd hij in Pervijse in de Dryhoek gekwetst door een kogel, die dwars door zijn rechterhand ging. Hij werd opgenomen in een veldhospitaal, om van daaruit te worden overgebracht naar een Schots Hospitaal in Groot-Brittannië. Hij kon pas zijn eenheid terug vervoegen op 20 april 1916. Op 1 april 1916 dwong het eten van vergiftig voedsel hem tot een opname in het militair hospitaal te Vinkem. Op 1 september 1916, na zijn ontslag uit het ziekenhuis, meldde hij zich aan bij het Centrum voor Oud-Militairen te Calais. 30 september 1916 was de datum dat hij naar het opleidingskamp van Eu, in het Franse departement Seine-Maritime in de regio Normandië werd gestuurd voor een opleiding 'bediening van de lichte bewapening', zodat hij zich op 1 april 1917 kon inpassen bij het 8^ste Artillerie Regiment lichte bewapening. Na een reorganisatie van het leger werd hij op 1 juli 1917 ingedeeld bij het 4^de Artillerie Regiment. Op 2 februari 1918 moest hij in steun bij campagne van het 16^de Artillerie Regiment. Hij demobiliseerde op 1 april 1919 vanuit de 1^ste batterij van het 16^de Artillerie Regiment.

Na de oorlog werd hij door het Ministerie van Landsverdediging bedacht met de Zege- en Herinneringsmedaille, het IJzerkruis, het Oorlogskruis met palm, het Kruis in de Orde van Leopold II, houder van het Vuurkruis n° 1000 en 8 frontstrepen. Hij werd tevens wegens zijn opgelopen ziekte voor 55% invalide verklaard.