Geboren te Buken op 22 januari 1889 en gehuwd met Maria Philomena Adams. Hij was de broer van Lambrechts Fernandus Bernardus en Lambrechts Louis. Eduard werd samen met zijn twee broers en vader op 25 augustus 1914 vermoord voor zijn huis. Hij wordt herdacht op de Heldenmuur in Buken.

Christine Lambrechts getuigde dat haar drie broers de handen op de rug gebonden werden. De Duitsers bedreigden hen met hun wapens en men smeekte om genade. Men schreeuwde naar de burgers: "Jullie hebben geschoten, jullie zullen gefusilleerd worden". Ze zat samen met andere burgers aan de kant van de weg met de armen omhoog en zag zo hoe andere inwoners weggeleid werden.

De twee broers van Edouard Lambrechts, namelijk Jan Baptist en Alphons Lambrechts, getuigden later, dat op 27 augustus 1914 Jules Lambrechts (een ander familielid), verklaarde dat een Duits soldaat (mogelijks een officier) een schot gelost had, aan de andere kant van de steenweg dan waar het huis van Jules Lambrechts stond. Hierop werden de huizen in brand gestoken, de bewoners gevangen genomen, mannen de handen op de rug gebonden waarvan er 10 werden neergeschoten (waaronder dus ook hun broer, Edouard Lambrechts). Een aantal gevangen genomen burgers hebben dan 50 kilometer moeten lopen langs Herent, Wijgmaal en Tildonk. In Tildonk werden ze losgelaten en ze keerden terug naar Buken. Alvorens goed en wel te Buken terug te zijn, werden ze terug gevangen gezet en 'bij de lijken onzer anderen dorpelingen gebracht'. De Duitsers vroegen of ze doden niet kenden. Uit angst hetzelfde lot te moeten ondergaan, ontkenden ze deze te kennen. Daarna rukten ze op naar Kampenhout, waar ze in de kerk moesten slapen, samen met 200 andere gevangenen. De ochtend erna, dus op 26 augustus, ging het richting Boortmeerbeek, waar de gevangen losgelaten werden en de Duitsers terug naar Buken trokken.