Activiteiten - verslagen

---

Aanvang van het onderzoeksproject

Alles begon met de ontdekking van een opmerkelijk graf op het kerkhof bij de parochiekerk van Nederokkerzeel. Eén zerk, drie begraven kinderen, zelfde overlijdensdatum: 7 september 1944.
Wat was hier gebeurd? Wie waren deze elfjarige Frans Overloop, de twaalfjarige Jozef Vestraets en de vijftienjarige Lea Boels? Wat was deze kinderen overkomen?

Merkwaardig genoeg was het precies op 6 september 2012 dat de drie onderzoekers Hugo Schoevaerts, Hubert Boone en Ellen Ogez zich binnen heemkring Campenholt verenigden in een "Werkgroep Oorlog" om te trachten de gebeurtenissen van 68 jaar eerder te achterhalen. Ellen en Hugo stortten zich met volle overgave op het onderzoek. Hubert, die Lea Boels als kind had gekend, bezorgde ons de eerste adressen van mogelijke getuigen en richtte nadien tenvolle zijn aandacht en creativiteit op het componeren van nieuwe muziekstukken als huldebetoon aan de overleden kinderen.

Onderzoekers aan het werk

Gedurende twee jaar trokken Ellen en Hugo wekelijks - soms zelfs vier à vijf maal per week - van de ene informant naar de andere. Al gauw werd duidelijk dat het niet bij een kort onderzoek voor een artikel in het jaarboek van de heemkring zou blijven, maar dat de veelheid aan informatie zou uitmonden in een diepmenselijk boek met de verhalen van 'de joenkhaiéd van toen' aan 'de jeugd van seerewaorig' en aan alle inwoners van Kampenhout en omliggende gemeenten.

Meer dan tweehonderd interviews werden uitgevoerd bij de 70-, 80- en 90-jarigen van Groot-Kampenhout. Kroongetuigen gedurende het ganse onderzoek bleven echter onze allereerste getuigen: Georgette Vestraets, René Boels en Maurits Overloop, zus en broers van de drie verongelukte kinderen.

Al gauw werd duidelijk op welke dramatische manier de drie kinderen uit Nederokkerzeel waren gestorven.
Begin september 1944 hadden de Duitse troepen in allerijl onze gemeenten verlaten voor de oprukkende geallieerden. In hun haast werd veel Duits materieel, waaronder ook munitie, onbeheerd achtergelaten. Vooral op de plaatselijke kinderen, oefende de munitie een bijzonder grote aantrekkingskracht uit. De rampzalige gevolgen hiervan lieten niet lang op zich wachten: behalve het dodelijke ongeval te Nederokkerzeel, deden zich, verspreid over Groot-Kampenhout, meerdere munitieongevallen voor waarvan kinderen het slachtoffer werden.

De dagen die volgen

• 05/09/1944: twee jongens spelen met munitie in Torfbroek
  → één zwaargewonde, de ander blijft ongedeerd
• 07/09/1944: drie jongens spelen met munitie in Casemierstraat
  → drie doden, vier gewonden van wie drie levensgevaarlijk
• 08/09/1944: Berg, twee jonge vrouwen hangen de was op
  → één wordt geraakt door een schrapnel en sterft na enkele dagen

De weken die volgen

• Vier jongens uit Erps spelen met munitie op de Grevenberg
  → één zwaargewonde, drie hebben vernielde kledij en/of lichte verwondingen
• Een zestal meisjes uit Berg spelen op en rond een kanon op de Grevenberg
  → één gewonde, de anderen blijven ongedeerd
• 27 oktober 1944: drie jongens uit Kampenhout onderzoeken munitie in de Kerkweg
  → drie gewonden van wie één zeer ernstig

De jaren die volgen

• Eind jaren '1950: twee jongens spelen in het Duistbos (Zonnebos) met munitie
  → één lichtgewonde, de andere blijft ongedeerd
• Halverwege jaren '1960: twee broertjes willen in het Zonnebos gevonden munitie ontsteken
  → zij bleven ongedeerd

De vele bevraagden hadden ons niet alleen verteld over de munitieongevallen, zij deden ook uitgebreid relaas over hun eigen oorlogservaringen als kind. Ervaringen die duidelijk een ingrijpende impact hadden veroorzaakt. De meeste herinneringen waren haarscherp gebleven. Sterker nog, na bijna 70 jaar wekten zij bij de betrokkenen nog dermate intens doorvoelde emoties op, dat het de onderzoekers vaak in stille nederigheid achterliet. Wie kan ooit de beleving van een oorlog begrijpen als men het niet zelf heeft meegemaakt?...
Ellen en Hugo waren het er meteen over eens: geen woord van deze gevoelige getuigenissen mag verloren gaan!... Ze noteerden elk detail.

Met een immens respect begonnen de onderzoekers nu aan het scannen en bewerken van honderden oude foto's en prenten, en de verwerking van de duizenden bladzijden interviewverslagen en vergaarde documentatie tot een overzichtelijk boek, gaande van de belevenissen op school en tijdens de grote vakantie, de lessen, de spelletjes, de vlucht in 1940, het voorzien in voldoende voedsel, smokkelavonturen, de angst en het ongemak, de boerenwacht enzovoort, tot de bezetting van de Grevenberg door de Duitsers, de bevrijding en de verschillende munitieongevallen kort nadien.

Tegelijkertijd werden in alle scholen van Groot-Kampenhout voordrachten gehouden over het onderwerp en werden een teken- en een opstelwedstrijd uitgeschreven. De belangstelling en het medeleven van de vijfde- en zesdeklassers was hartverwarmend en onverwacht groot: er werden zo'n 135 prachtige tekeningen en een 80-tal aangrijpende opstellen, gedichten, meningsuitingen en verhaaltjes ingezonden. Per categorie werden een aantal werkstukken genomineerd, waaruit bij elk onderdeel drie prijswinnaars werden gekozen. Niet alleen mochten de zes winnaars rekenen op schitterende prijzen, tevens ontwierp Ellen de voorflap van het boek op basis van de drie winnende tekeningen.

Bij de onderzoekers ontstond al snel het idee dat, omwille van al die dierbare herinneringen van de getuigen, meer moest gebeuren dan het louter te boek stellen van hun belevenissen. Daarom werd geopteerd voor de organisatie van een herdenkingsweekend te Nederokkerzeel, dag op dag 70 jaar nadat het dodelijke ongeval aldaar had plaatsgevonden, een datum die de familieleden van de slachtoffers heilig is. Reeds in 2012 werd dus het weekend van 6 en 7 september 2014 vastgelegd. Reeds in 2012 begonnen Hugo en Ellen met de voorbereidingen voor dit weekend:

• programma's werden opgemaakt en herhaaldelijk weer aangepast
• de parochiezaal werd gereserveerd
• pater Jan werd ingeschakeld ter overleg of we ook een herdenkingsmis mochten organiseren.
• Willy Vranckx werd gecontacteerd voor de organisatie van een gegidste wandeling langs enkele belangrijke locaties uit het boek.
• "De Brabander" werd gecontacteerd voor het ter beschikking stellen van twee grote huifkarren zodat ook aanwezigen die minder goed ter been waren niets van de activiteiten zouden hoeven te missen.
• het gemeentebestuur van Kampenhout werd gecontacteerd om op zondag de aanwezigen bij de herdenking toe te spreken
• er werden contacten gelegd om de muzikale entourage tijdens het weekend verder uit te breiden
• er werd een drukker gezocht voor het drukken van het boek 'Verraderlijk speelgoed"
• Ellen ontwierp twee gedenkplaten die zouden worden geplaatst bij het graf van de drie kinderen en in de Casemierstraat waar het dodelijke ongeval gebeurde

Naar het einde van voorjaar 2014 toe, werden ook andere leden van heemkring Campenholt ingeschakeld om mee te werken aan de practische realisatie van de voorbereidingen voor het weekend. De onderzoekers willen nogmaals hun welgemeende dank betuigen aan alle helpers die zich die laatste weken zo intensief en belangeloos hebben ingezet om het weekend op rolletjes te laten verlopen:

• actieplannen werden opgemaakt en door iedereen met grote plichtsbewustheid opgevolgd
• werkelijk alle medewerkers voerden hun taken uit met bewonderenswaardige nauwgezetheid
• er werd sponsoring gezocht voor geschenken voor de genomineerden van de schoolwedstrijden
• voor winnaars en genomineerden werden certificaten ontworpen en gedrukt
• er werd gezorgd voor het drukwerk en de verspreiding van flyers in alle gemeenten van Groot-Kampenhout
• persoonlijke uitnodigingen werden opgemaakt en verspreid
• het enorm vele materiaal voor de tentoonstelling werd opgehaald, gescand en/of gefotografeerd, geregistreerd en ingepakt in duidelijk geïdentificeerde omslagen opdat na afloop alle dierbare fotootjes en voorwerpen aan de eigenaars zouden kunnen terugbezorgd worden
• speciaal gecomponeerde muziekstukken werden verder ingeoefend
• er werd voor gezorgd dat de door de onderzoekers opgemaakte persmap ook bij de pers terechtkwam
• de laatste afspraken werden gemaakt met betrekking tot de catering
• bevestigingsmateriaal voor foto's en documenten op de tentoonstelling werd aangekocht; bij de foto's en voorwerpen horende uitlegbriefjes werden ijverig opgesteld en getypt
• 'Krak' werd gecontacteerd voor het plaatsen van een legerjeep bij de ingang van de parochiezaal.
• het graf van de drie kinderen werd opgekuist en er werden nieuwe bloemen in geplant
• enzovoort, enzovoort… ongelooflijk hoeveel werk er werd verzet, ongelooflijk hoeveel mensen die laatste weken en dagen hun beste beentje hebben voorgezet om van het weekend een geslaagd geheel te maken.

HERDENKINGSWEEKEND : ONVERGETELIJKE DAGEN !

Voor de opbouw van de tentoonstelling was hulp nodig. Veel hulp. En die hulp was er ook. Heel wat medewerkers van de heemkring stonden paraat.
Sommigen van hen waren al van 's middags in touw voor het afhalen van de grote panelen, de zware glazen kasten, projectieschermen, beamers en computers. Anderen begonnen rond 15 uur aan de opbouw van de tentoonstelling.
Er werd gesleurd met panelen en kasten, glazen kasten werden afgewassen tot ze blonken, koorden werden gespannen voor het ophangen van de vele tekeningen, omslagen met foto's werden verdeeld om ze met zorg aan te brengen op de panelen en in de kasten. Stoelen werden in de zaal geschikt en herschikt, extra stoelen werden aangevoerd en ordelijk in rijen geplaatst.

Tot laat in de avond werd er verder gewerkt om alles mooi gestructureerd te plaatsen.
Het resultaat mocht gezien worden. De bezoekers zouden kunnen genieten van een mooie en vooral interessante tentoonstelling.

• Vanaf 14u: Tentoonstelling Parochiezaal Nederokkerzeel (ook alle tekeningen tekenwedstrijd); doorlopend open

Even na 14 uur begon de zaal al aardig vol te lopen. Elk paneel, elke kast, alle materiaal op de tentoonstelling werd door de bezoekers aandachtig bekeken. Foto's werden aangewezen, herinneringen werden uitgewisseld, verhalen werden verder uitgediept. Dit onderdeel van het weekend werd alvast volmondig goedgekeurd.

Een ruim gedeelte achteraan in de zaal, is voorbehouden voor tentoongesteld materiaal met betrekking tot de ongevallen en de slachtoffers uit Nederokkerzeel. Voor elk van de overleden kinderen werd een aparte glazen kast voorzien. In één van de kasten ligt de originele begrafenisrede die destijds door klasgenootjes van Jef Vestraets en Frans Overloop werd voorgelezen. Ook is er een kast waarin de parochieregisters worden tentoongesteld die pater Jan ons speciaal voor deze gelegenheid wou lenen. Ze liggen open op de pagina's betreffende Lea Boels, Jozef Vestraets en Frans Overloop.
Heel bijzonder zijn hier een ingekaderde foto van Lea Boels, met in het kader toegevoegd een haarvlecht van Lea, en het laatste schoolschriftje van Jef Vestraets. Voor de gelegenheid werd het schriftje tweemaal integraal overgetypt en met een touw aan de panelen bevestigd zodat bezoekers het kunnen inkijken zonder het originele schriftje in de glazen kast aan te raken.
Rond de glazen kasten staan meerdere panelen met familiefoto's en andere items over Nederokkerzeel die eveneens in het boek "Verraderlijk speelgoed" ter sprake komen.
In de zaal ernaast bevinden zich de glazen kasten en panelen met materiaal over de ongevallen en oorlogsgeschiedenis van de andere dorpen van Kampenhout, gerangschikt per dorp. Er is ook een paneel met ondermeer groepsfoto's genomen in het pensionaat te Erps, waar Lea Boels school liep tot juli 1944.
In dezelfde zaal staan ook, voorzien van de nodige uitleg, meerdere authentieke voorwerpen die na het vertrek van de Duitsers op de Grevenberg en in een door Duitsers bezet huis te Berg werden teruggevonden.
Heel wat bezoekers verbazen er zich over hoeveel materiaal en documentatie we bij de verschillende getuigen hebben kunnen verzamelen. Rond de twee zalen zijn alle tekeningen van de tekenwedstrijd opgehangen. Alle opstellen werden leesbaar tentoongesteld op twee panelen in de tweede zaal.

• 15.30u: Voorstelling van het onderzoeksproject + toelichting van de verschillende ongevallen
  Boekvoorstelling "Verraderlijk speelgoed - Kampenhout tijdens WO II"
  (Auteurs Ellen Ogez en Hugo Schoevaerts, beiden aanwezig)

De opkomst is groot. Bijna alle stoelen in de zaal zijn bezet. Enkel vooraan in de zaal, vlak bij het podium, zijn nog enkele plaatsjes vrij.
Aan de hand van een powerpoint presentatie leggen Ellen en Hugo de aanzet, het verloop en de resultaten van hun onderzoeksproject uit. Er wordt geboeid geluisterd, het publiek wordt af en toe interactief bij de voordracht betrokken via het ter sprake brengen van een grappige anekdote of een merkwaardig voorval uit het voorjaar of de zomer van 1944. Naarmate de voordracht vordert naar de toelichting van de verschillende munitieongevallen, wordt de sfeer in de zaal ernstiger. Slachtoffers kijken van op het grote scherm de zaal in.
Zonder woorden ademt het publiek haar meeleven uit.

Aansluitend op de uiteenzetting over het onderzoeksproject, volgt de boekvoorstelling van "Verraderlijk speelgoed - Kampenhout tijdens WO II". De verschillende hoofdstukken uit het boek worden kort toegelicht.
De auteurs benadrukken nogmaals dat het geenszins de bedoeling was om een geschiedenisboek te schrijven. Wel vonden ze het belangrijk om de grote en kleine geschiedenissen van de inwoners en de dorpen van Groot-Kampenhout tijdens de tweede wereldoorlog te verhalen, met de focus op het hoe de kinderen van toen het hebben beleefd en het hebben onthouden. Die ervaringen hebben zo'n diepe betekenis gehad voor de kinderen van toen, dat auteurs niet wilden dat deze verhalen verloren zouden gaan. Daarom hebben zij ook gekozen voor een vlot leesbare schrijfstijl die ook voor kinderen vanaf tien à elf jaar zeer toegankelijk is.

Het boek is geschreven in de tegenwoordige tijd, alsof het nu 1944 en de gebeurtenissen nu plaatsvinden. De lezer krijgt op die manier de kans om zich vanaf de eerste bladzijde met de kinderen van toen te vereenzelvigen en hen naarmate het verhaal vordert steeds beter te leren kennen.
Wanneer vanaf de tweede helft van het boek de munitieongevallen plaatsvinden, kan de lezer zich dus diep inleven in de emoties die dit bij de familieleden en vrienden van de verschillende slachtoffers opwekte.

Tot slot werden achteraan in het boek de namen van alle getuigen en informanten opgenomen, als ook de namen van alle deelnemende kinderen aan de schoolwedstrijden.

(Hoewel de boekverkoop de zaterdag wat traag op gang kwam, konden we de dag na het weekend reeds spreken van een succes. Binnen de week hadden de meeste bezoekers het boek al gelezen en begon de boekverkoop te lopen als een trein. De veelvuldige lofbetuigingen aan de auteurs en de uitgebreide mond aan mond reclame door de lezers stimuleren duidelijk meer tot aankoop van het boek dan onze eigen beperkte reclame).

• Pauze
• 17 u.: Prijsuitreiking teken- en opstelwedstrijd scholen + voordracht genomineerde opstellen

Ondertussen is de zaal nog voller gelopen dan ze al was. Er zijn immers een dertigtal leerlingen komen opdagen, voornamelijk van Ter Bronnen van waaruit we ook de meeste inzendingen hadden ontvangen, voor het bijwonen van de prijsuitreiking. Van op het podium kunnen de onderzoekers zien hoe mensen nu vanaf de deur staan aan te schuiven met de tevergeefse hoop om nog een zitplaats te bemachtigen.
Zo de hele namiddag voor vele bezoekers al ontroerend was, is het voorlezen van de genomineerde opstellen door de kinderen dit als het ware nog meer. Enkele toehoorders vertelden nadien dat ze de tranen in de ogen hadden gekregen. En dat waren niet eens familieleden van de kinderen. Ook voor de kinderen zelf was het een hele belevenis om voor al die mensen op het podium geroepen te worden, gefotografeerd te worden en prijzen en een certificaat in ontvangst te mogen nemen.

Wij willen de winnaars en de genomineerden van de opstel- en tekenwedstrijd vanuit de heemkring nogmaals van harte feliciteren! Tijdens de prijsuitreiking kon de pret even niet op als totaal onverwacht Juffrouw Veerle Vonckx op het podium geroepen wordt. Een juffrouw die het verdient om een extra pluim te krijgen: hoedje af voor het enthousiasme en de inzet waarmee zij de leerlingen van Ter Bronnen wist te motiveren om de oorlogsgeschiedenis in te duiken.

• 10u: tentoonstelling Parochiezaal open tot 11.15u.

We hadden die zondagmorgen wel enkele bezoekers verwacht op de tentoonstelling, maar zeker niet zoveel als er al vanaf 10 uur de zaal binnenwandelden. Die grote belangstelling maakte ons bijzonder blij. Temeer daar meerderen van hen al direct het boek wilden kopen of er eentje opzij lieten leggen om na de mis mee te nemen. Maar vooral: we kregen heel wat positieve commentaar op onze voorstelling van de vorige dag. Onze wens was nu al vervuld: we hebben mensen gelukkig kunnen maken met ons initiatief.

• 11.30u: herdenkingsmis in de stijl anno 1944 in de Sint-Stefanuskerk
  * met voorlezen oorspronkelijke grafrede 1944 door jongen in klederdracht van toen
  * met speciaal door Hubert Boone gecomponeerde muziekstukken voor de slachtoffers

De herdenkingsmis was in één woord prachtig te noemen!

Pater Jan had ons idee van een misviering stijl anno 1944 helemaal gevolgd: hij verscheen met typisch hoofddeksel uit die tijd, proclameerde teksten en gezangen in uitstekend Latijn en klom warempel bovenop de prachtige kansel voor zijn preek! Een mooie preek! Zowel door de vaste kerkgangers als door de gelegenheidsbezoekers werd zijn inzet meer dan bijzonder geapprecieerd.
Zoals hoger reeds aangehaald, beschikten de onderzoekers over de begrafenisrede die in 1944 door klasgenoten van Jef Vestraets en Frans Overloop werd voorgelezen. Reeds van bij het terugvinden van deze tekst, koesterden zij het idee om dezelfde tekst opnieuw te laten voorlezen tijdens de herdenkingsmis. Opnieuw door jongens uit de lagere school van Nederokkerzeel. Opnieuw door jongens uit het vijfde en zesde leerjaar. Opnieuw in dezelfde kleren als toen. Vooraf werd contact opgenomen met juf Sandy die met de jongens zou overleggen en oefenen. Maar hoewel de onderzoekers en de andere leden van de heemkring op voorhand wisten wat er zou gebeuren, waren zij net als alle aanwezigen ontroerd toen opeens drie jongens van 'Het Klimtouw' zich kletterend op hun klompen naar de microfoon begaven, in ruitjeshemd en korte broek, een pet uit lang vervlogen tijden over hun kruin getrokken. Ze waren niet te zien, de kroppen in de kelen van de toehoorders toen die frêle jongensstemmen de tekst voordroegen, maar ze waren voelbaar bij iedereen.

(de volledige tekst van de begrafenisrede is te vinden in het boek "Verraderlijk speelgoed").

Amper bekomen van de emotie, werden de aanwezigen in een volgend aangrijpend gebeuren ondergedompeld: Georgette, de zus van Jef Vestraets, gaf met heldere stem een indringende voordracht over de gebeurtenissen.

7 september 1944. Exact 70 jaar geleden.
De wind waaide zo hard. Het fruit viel naar beneden. Mijn grootmoeder en ik gingen de afgevallen appels oprapen.
In de verte hoorden we een knal. Grootmoeder dacht nog: "dat zal wel in 'de dust' zijn", in het bos.
Maar neen.
Achteraf als we binnen zaten, kwam Lea plots de keuken ingelopen."Ik ben dood! Ik ben dood!" riep ze aan één stuk door.
Ze was getroffen door een scherf van de munitie die ontploft was terwijl de andere kinderen er mee speelden.
Lea viel op de grond.
Ze was dood...
Grootmoeder en ik liepen in paniek naar buiten.
Het gruwelijke dat daar te zien was....
Mijn broertje Jef en Frans Overloop lagen daar helemaal verhakkeld op de grond.
Liza, de moeder van Frans, was zwaar gekwetst.
Mijn twee kozijnen René en Raymond Boels waren levensgevaarlijk gewond.
Mijn andere broertje René zijn gezicht zat vol scherven.
Het was afgrijselijk.
Vader kwam thuis uit Leuven, hij was mijn broertje Jef gaan inschrijven in het Sint-Pieters College.
Maar mijn broertje was dood.
Mijn enige nicht, mijn broer en zijne kameraad... dood.
Ik had maar één nicht en dat was mijn beste vriendin. Lea...
En tante Marie, ocharme… Haar twee zonen zo zwaar gewond.
"Waar is ons Lea? Waar is ons Lea?", riep ze altijd maar.
Maar Lea was dood.
Wij lopen op straat rond, niet wetend wat te doen.
Zoveel verdriet. Dat kunt ge u niet voorstellen.
Onze Jef is bij de engeltjes. "Hij is bij de engeltjes en hij speelt daar met de andere engeltjes, zijn vriendjes", dacht ik.
Het is nog altijd moeilijk om eraan terug te denken. Nog moeilijker om het te vertellen.
Bedankt, Ellen, voor al die namiddagen en avonden die je bij mij gekomen bent en samen met mij al die moeilijke gevoelens hebt willen doorworstelen.
Bedankt, Ellen en Hugo, voor al die uren tijd en werk die jullie erin gestoken hebben opdat de herinnering aan dit dramatische ongeval in ons dorp zal blijven voortbestaan.
Jullie initiatief voor deze herdenking en voor het schrijven van een boek over die gebeurtenissen heeft onze drie families diep geraakt. Jullie zo bijzondere initiatief dat ons troost dat de kinderen toch niet vergeten zijn en nooit zullen vergeten worden.
Dank u daarvoor.
Zonder jullie zou dit nooit mogelijk geweest zijn.
Dank aan iedereen die eraan heeft meegeholpen om deze herdenking te organiseren.

Tot slot zou ik nog willen zeggen:
Hopelijk worden onze dorpen nooit meer door zo'n oorlog of door zo'n groot verdriet getroffen.
Hopelijk moeten de volgende generaties dit nooit meemaken".

Terwijl Georgette haar tekst voorlas, is het muisstil geworden in de kerk. Het gehele weekend had niet treffender kunnen zijn dan gedurende dit moment. Jij hebt met die eenvoudige woorden ieders hart beroerd, Georgette. Jij hoeft niet ons te danken, wij moeten jou danken.

Burgemeester Kris Leaerts is een volgende spreker. Naast hem zijn ook andere leden van het gemeentebestuur present. Een aanwezigheid die zowel door de familieleden van de slachtoffers als door de leden van de heemkring zeer werd gewaardeerd.

De schoonheid van de misviering was echter nog niet ten einde. Ook het muzikale intermezzo van de groep van Hubert Boone na de communie vormde een hoogtepunt, en dan vooral de uitvoering van het muziekstuk geschreven voor Lea Boels: "De wals voor Lea Boels die zij nooit heeft kunnen dansen", uitgevoerd door Katia Verheyen (fluit), Veerle Houdart (klarinet), Nele Verheyden (cello), Andries Boone (mandoline) en Hubert Boone zelf (viool).... Er zijn geen superlatieven genoeg om de puurheid en schoonheid van deze muzikale tover te beschrijven.

De dienst wordt afgesloten met de prachtige koorzang van het lied over de Onze Lieve Vrouw van Nederokkerzeel.
Eenieder verlaat de kerk met diepgeraakte ziel.

• Aansluitend op de misviering: Inhuldiging gedenkplaat aan het graf van 3 slachtoffers op het kerkhof te Nederokkerzeel; muzikale entourage door Crooniek

Ook hier weer een aandoenlijk eerbetoon aan Lea Boels, Jef Vestraets en Frans Overloop, afgesloten door een prachtige muzikale hulde door Gerry Croon.
Als het ons al zo diep raakte, hoe intens moeten de families van de slachtoffers dit dan wel niet ervaren hebben...

• Doorlopend tentoonstelling in de namiddag (Parochiezaal).
  * met tentoonstelling van legerjeep buiten door 'KRAK'
• 15u stipt: gegidste wandeling langs de belangrijkste plaatsen van de ongevallen
  (Huifkarwandeling voorzien voor personen die minder mobiel zijn)
  Beide wandelingen vertrekken samen aan de Sint-Stefanuskerk en wonen de plechtigheid in de Casemierstraat bij (plaats van het dodelijke ongeval)

De onderzoekers hadden vooraf een kladversie van het boek bezorgd aan Willy Vranckx, zodat hij op basis van de informatie in het boek een gegidste wandeling kon organiseren. Hoewel Willy oorspronkelijk dacht van 'hier is niets mee aan te vangen', deelde hij ons na verloop van tijd mee "Ik heb geen tijd wandeltijd genoeg om de wandeltijd langs al die locaties te brengen, hen de noodzakelijke verhalen te vertellen en tijdig in de Casemierstraat te zijn". Willy slaagde er evenwel in om een prachtige wandeling uit te stippelen - ook het weer was een absolute meevaller - en op de belangrijke locaties de informatie te verstrekken die de wandelaars bij het lezen van het boek ten nutte zou zijn.
Schitterend gedaan, Willy. Jij bent terecht een geprezen gids!
Willy hield bij zijn begeleiding niet alleen rekening met de essentiële verhalen uit het boek, hij wipte ook regelmatig op een huifkar om ook aan die deelnemers de belangrijkste informatie te kunnen verstrekken. Uit naam van de heemkring, Willy, onze welgemeende dank!

Welgemeende dank ook aan de medewerkers van "De Brabander". Zij stelden ons hun huifkarren ter beschikking aan de helft van de prijs en bewezen hun kunnen van het mennen meer dan eens op de voor paarden uiterst moeilijk begaanbare veldpaden.
Ellen: "Ik kreeg enkele keren de kans om de teugels over te nemen. Ondanks mijn ervaringen als ruiter, heb ik mij nooit gerealiseerd hoe moeilijk en complex het mennen van dergelijk grote huifkarren op dit soort karrensporen wel is. Absolute bewondering voor de menners van De Brabander! Ik moet nodig bij hen in de leer!!!"

De opkomst voor de wandeling te voet zowel als voor de wandeling per huifkar was zeer groot. Gelukkig hadden de hemers gezorgd voor voldoende begeleiders in fluohesjes en helpers om de deelnemers de nodige hulp te bieden bij het in- en uitstappen van de karren.
Onderweg haalden de inzittenden van de karren het boek "Verraderlijk speelgoed" erbij om op de bij de verhalen toegevoegde kaarten perfect de route en de uitleg te kunnen volgen.
Ellen: "Als auteur van het boek en begeleidster van de passagiers van de huifkarren zat ik op dat moment te glunderen bij het horen van al die geanimeerde gesprekken. Het was overduidelijk: zowel het boek als de wandeling waren een onverhoopt succes!".

Rond 16 uur kwamen de wandelaars en de huifkarren aan in de Casemierstraat, bij de voortuin van huize Overloop waar het dodelijk ongeval had plaatsgevonden.

• ± 17u: terugkomst van de wandelaars in de Parochiezaal

Vele bezoekers bleven nog enkele uren napraten in de parochiezaal. Allen waren zeer tevreden en positief gestemd over het verloop van het weekend.
Lea Boels, Jef Vestraets en Frans Overloop zullen niet meer worden vergeten.

Meer foto's hieronder.